Aramızda büyük bir sorun yoktu.

Tam o sırada telefonum çaldı, arayan kayınpederimdi. “Bir şey lazım mı, nasılsın?” diye sordu. Sesindeki sıcaklık içime işledi. “Eğer zorlanıyorsan, çocuklarla ilgilenmen için yardım edebilirim,” dedi. Sözlerinde, kaybettiğim güveni ve boşluğu doldurabilecek bir sıcaklık vardı. İsteğini geri çeviremedim ve kabul ettim. Ertesi gün iş çıkışı yanıma gelmeyi teklif etti, bu zor günlerimde bana destek olmak için burada olduğunu hissettirdi. Kayınpederim, akşam saatlerinde yine yanımdaydı. Çocuklarla oynaması, onları eğlendirmesi ve bana yardım etmesi, yorgunluğumu hafifletmişti. İçimde minnet duygusuyla ona baktım. “Sana bu süreçte olan desteklerin için gerçekten minnettarım,” dedim. O da, “Biliyorum, zor bir süreç. Ama aile her şeydir. Seni yalnız bırakacak değilim,” diye cevap verdi. Gecenin sonunda çocukları uyuttuktan sonra mutfakta çay içerken, hayatın bizi nasıl bu noktaya getirdiğini düşünüyorduk. Bu destek, bana hem yeni başlangıçlar için cesaret hem de kaybettiğim güven duygusunu tekrar kazandırdı. Devamını okumak için Lütfen sonraki sayfaya geçini