bebeğim dünyaya geldi. Odayı bir sessizlik kapladı

Göz göze geldik. İçimde yıllardır biriken öfke, yerini tarifsiz bir sızıya bırakıyordu. O, sessizliğiyle bin pişmanlık anlatıyordu. Sanki yıllar önce bıraktığı boşluğu şimdi, küçücük bir beden doldurmuştu.

Bebeğim ağlamaya başladı. O incecik ses, odanın bütün sessizliğini yırttı. Hemşire yavrumu kucağıma bıraktı. Sıcağını göğsümde hissettiğimde gözlerim bu defa umutla doldu.

— Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, dedim içimden.

Doktor, başını önüne eğdi. Dudaklarından güçlükle çıkan tek kelime, yılların yükünü taşıyordu:
— Affet…

Ama ben cevap vermedim. Çünkü cevabı vermek için acelem yoktu. Artık sadece bana ait olan bir hayat ve kucağımda yeni bir başlangıç vardı.