Eşim ve kayınvalidem oğlumuz

Sevdiğim adamın, çocuğunun ilişkilerinin, gözlerinin içine bakıp bebeklerimizin onun biriktirdiği paraların asla hayal etmediğini hayal etmiştim. Ama işte oradaydık… Bej koltuğumuzda var, minik çocuğukucağımda tutarken, kocam ve aile üzerime bıçak gibi saplanan suçlamalar savuruyordu.

Her şey bir bakışla başladı. Kayınvalidem Nermin , hastanede Ali'yi ilk gördüğünde yüzünü buruşturdu.  

“Bizim aileye benzemiyor” diye fısıldadı kocam Mert'e , ben uyuyor sanırken. 

Duymamış gibi yaptım ama sözleri sezaryen Dikişlerimden daha çok acıttı.

Başta Mert bunu önemsemedi. Bebeklerin ne kadar yönetildiğini konuştuk, Ali'nin benim burnumu, Mert'in çenesini söyleyip güldük. Ama şüphe tohumu mevcuttu atılmıştı… Nermin ise bu tohumu ona fırsatta satıldığı şüpheleriyle sulanıyordu.

“Biliyor musun, Mert'in gözleri bebekken masmaviydi,” dedi hesaplı bir ses tonuyla, Ali'yi kaldırırken. “Ali'nin gözlerinin bu kadar koyu olması garip değil mi sence?”

Bir gece, Ali üç ay olduğunda Mert'ten ayrıldı. Ben kanepede bebeği emziriyordum; dağılımlar dağınıktı, yorgunluk üzerime ağır bir palto gibi çökmüştü. Bana sarılmadı bile. Sadece karşımda bağlıyım, topluluklara bağlı bir şekilde. Devamını okumak için diğer sayfaya ulaşabilirsiniz.