On senedir yanlız yaşıyorum

Yalnızlıkla Başlayan Bir Gece

Geceydi. Ev sessizdi, yalnızca duvarda asılı eski saatin tiktakları duyuluyordu. On senedir yalnız yaşam sürdüren bir bayandım. Kimseye muhtaç değildim; eşimden kalan emekli maaşım, başımı sokacak evim, arada bir oğlanların gönderdiği para… Yine de bir iç boşluk vardı ki, öyle para pulla dolmuyor.

O gece elime telefonu aldım. İçimde bir sızı: “Ben de hâlâ bir bayanım. Hâlâ hislerim, arzularım, sevgiyi hissetme ihtiyacım var. Neden hep susayım?” diye söylendim içimden.

Bir dostluk sitesine girdim. Renkli resimler, cazibeli sözler… “Hoşuna giden birini seç, istediğini yap,” yazıyordu. Başta korkutucu geldi ama cazibesi ağır bastı.

Bir profil dikkatimi çekti. Adı Levent’ti. Yaşıtım sayılırdı. Profiline koyduğu şiir beni vurmuştu:
“Çok konuştum aynalarla
Şimdi bir yüz görmek isterim karşımda…”

O gece, ilk mesajı attım.