Ben köyün en güzel kızıydım,

Bir sabah aynaya baktım. Karşımda ağlamaktan şişmiş, ama artık güçlü bir kadın vardı. “Ben nerede kaybettim kendimi?” diye sordum.
Cevabı basitti: kendimi sevmeyi unutmuştum.

Çocuklarım için, kendim için yeniden ayağa kalkmam gerektiğini anladım.

Bir gün eşim aradı. “Çocukları görmek istiyorum,” dedi. Geldiğinde gözleri yorgundu. Sessizce oturduk. Uzun bir konuşma oldu. O da hata yaptığını söyledi — annesinin sözlerine fazla kulak vermişti, beni dinlememişti. Ama artık her şey eskisi gibi olamazdı.

Yine de çocuklarımız için saygıyla bir yol bulmaya karar verdik. Zamanla birbirimizi affettik ama yeniden bir araya gelmedik.