Bir aylık iş seyahatinden sonra nihayet

Zeynep’in elleri titriyordu. Bana sarılmak isterken kolunu hızla geri çekti. O an göz göze geldik. İçinde gizlemeye çalıştığı bir korku vardı.

Ben hiçbir şey söylemedim. Sadece etrafa bakındım. İçimdeki huzursuzluk, artık inkâr edemeyeceğim kadar büyüyordu. Çünkü burnuma gelen o tanıdık koku hâlâ odanın içinde asılıydı… ve bu koku bana en yakın dostum Serkan’a aitti.

İçimde buz gibi bir soğukluk yayıldı. Henüz emin değildim ama kalbim bana çoktan cevabı vermişt