Genç yaşımda ona güvenmiş ona tutunmuştum

Kapının zilini çaldım, elim ayağım titriyordu. İçeriden hafif bir ses duydum, sanki birileri fısıldaşıyordu. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. “Burada biri var!” dedim içimden. Bir kez daha zile bastım, cevap gelmedi. Telefonunu aradım, açmadı. Gözlerimden yaşlar süzüldü, nefesim kesildi. Tam o sırada bahçeden yaşlı bir komşu seslendi: — Kızım, sabahtan beri tek başına içeride. Kimse gelmedi buraya. Bir an duraksadım. İçimdeki şüpheyle tekrar kapıya vururken, pencereye yaklaştım. Perdeden içeri sızan ışıktan onu gördüm. Tek başına koltuğa uzanmıştı, elinde kitap vardı. Yanında telefon duruyordu, sessize almıştı. O an neye uğradığımı şaşırdım. Birden kapı açıldı, karşımdaydı. Gözleri şaşkınlıkla bana bakıyordu. — Sen… burada ne yapıyorsun? dedi. Titreyerek sordum: — Beni neden çağırmadın? Neden gizledin? Bir an sustu, derin bir nefes aldı. — Aşkım, senden gizlediğim hiçbir şey yok. Bazen yalnız kalmaya ihtiyacım oluyor.