15 yaşımda evlendirdiler beni

Ardından kayınpederimin bana olan tutumu değişmeye başladı. Bağırsak artık yoktu, terslemiyordu, hatta bazen “ellerine sağlıksız” bile diyordu. Bu yumuşama beni şaşırtmıştı. İçimden bir ses bu ani korunmamayı söylüyordu. Çünkü bu evde kimse karşılıksız iyi davranmazdı. O gün kocam eve gelmemişti. Saatin çalıştırılmasındaki huzursuzluk büyüdü. Daha sonra hastanın kayınpederimin sesi geldi: “Gelişmesi, bir şey konuşacağız.” Ayaklarım geri geri gittim ama mecbur kaldım. Kapıyı değiştirir, o köhnenin içine yayılır. Loş ışık, yanan soba ve yerde bir masa. Kayınpederim, gözünden ayrılmaktan görünüyordu. "Kocan birkaç saat gelmeyecek. Gel otur" dedi. İçimdeki korkuyu bastırarak oturdum. Niyetinin ne olacağının garantisi. Ama cümlelere başladıkça, yaşamın en büyük şaşkınlıklarının izleri. “Ben bu evi bırakıyorum.” “Ne demek istiyorsun?” şaşkınlıkla dedim.