Eşimden ayrıldıktan yıllar sonra ilk defa

Gözyaşlarımı tutamadım. “Ben hiçbir yere gitmem,” dedim. “Senin yanındayım, her ne olursa.”

Doktor sessizce dışarı çıktı. Biz ikimiz, odada kaldık.
O gün ilk kez onu böyle kırılgan, böyle çaresiz gördüm. Ama aynı zamanda en dürüst haliyle karşımdaydı.

Günler geçti. Tedaviye başladık. Ben işimi bıraktım, onunla ilgilendim. Bazı günler gülüyorduk, bazı günler sadece sessizce el ele oturuyorduk.
Bir sabah gözlerini açtı, bana baktı. “İyi ki geldin o gün,” dedi. “Yoksa seni son kez göremeyecektim.”

Bir hafta sonra… sessizce gitti.
Benimle vedalaşmadan, ama gülümseyerek.

Cenazeden birkaç gün sonra yatağın başucunda küçük bir kutu buldum. İçinde bir mektup ve bir yüzük vardı.
Mektupta şöyle yazıyordu: