Benim adım Yusuf

Derin bir nefes aldım.
“Evet.” dedim. Ardından cebimden telefonumu çıkardım.

“Evet, kabul ediyorum…” dedim, sonra salona döndüm, sesimi yükselttim:
“…Ama bilmenizi isterim ki, bu kadın bana değil, babama ait olan bir sır saklıyor.”

Salon buz gibi oldu. İnsanlar dona kaldı. Annem şaşkınlıkla ayağa kalktı. Merve’nin yüzü bembeyaz oldu. Babamın gözleri fal taşı gibi açıldı.

Telefonu görevliye verdim. Ekranda mesajlar ve fotoğraflar tek tek yansımaya başladı. Her şey ortadaydı.

Annem çığlık attı:
“Bunca yıl… Kemal! Nasıl yaparsın?”