Benim adım Yusuf

Salonda uğultu koptu. Bazıları tepki gösteriyor, bazıları sus pus bakıyordu. Annem sandalyeye çöktü, ağlıyordu. Ben mikrofonu masaya bıraktım.

Son kez kalabalığa baktım:
“Benim düğünüm burada bitti. Gerçek ortaya çıktı. Artık benim için yol başka. Çünkü güven yıkıldığında, geriye hiçbir şey kalmaz.”

Ceketimi çıkardım, kravatımı çözdüm. Arkada gözyaşları, fısıldaşmalar kaldı. Kapıdan çıktığımda yüzüme çarpan serin rüzgârla içimden tek bir şey geçti:
“Yıkıldım… ama yeniden doğacağım.”