Benim adım Yusuf

Babam başını eğdi, dili tutulmuş gibiydi. Merve ise gözyaşları içinde yere çöktü. Kalabalığın arasında fısıldaşmalar başladı:
“Bu nasıl olur?”
“İnanamıyorum…”

Ben ise mikrofonu aldım, kararlı bir sesle konuştum:
“Ben bu oyunu düğüne kadar sürdürdüm. Herkes gerçeği kendi gözleriyle görsün istedim. Benim için güven her şeydi. Ama hem en yakınımdan hem de hayatımı paylaşmaya hazırladığım kişiden büyük bir yıkım gördüm.”

Annemin gözleri yaşla doldu. Yanına gidip elini tuttum. “Anne, ben artık susmayacağım. Bugün bu düğün bitiyor.”

Merve yalvararak yanıma geldi:
“Yusuf, ne olur… Bir hata yaptık…”

Elimi kaldırdım, uzaklaştım. “Hata kahveye fazla şeker atmaktır Merve. Bu yaşanan, öyle basit bir şey değil.”