İKİ DİLENCİ İKİZ KIZ

Yüzünde yıllardır kimsenin görmediği bir hüzün vardı. Onu trafik kazasında kaybedeli bir yıl olmuştu ama acısı hâlâ tazeydi. Sessizliği ise iki küçük kızın sesi bozdu: “Burası bizim annemizin yeri.” Kemal başını kaldırdığında karşısında kirli ve aç ikiz kızlar gördü. Daha önce hiç görmediği bu çocukların gözlerinde bir şey vardı: tanıdık bir bakış, bir parıltı.