İlk günler her şey normaldi...

Bir gün evde kimse yoktu, yalnızca ikimiz vardık. Kitap okuyordum, sessizlik güzeldi ama sonra o geldi. Salona aşamasını attı, üzerindeki kıyafet normaldi ama bakışları değişikti. “Ben çay koydum, odada içelim mi?” dedi. Nazik bir şekilde “Salonda içeriz,” dedim. Hafif gülümsedi, ama o gülümsemenin içersinde bir çağrı vardı. Odasına yöneldi.

Ben mutfağa gittim, su içtim, aynaya baktım. Kendi kendime dedim ki: “Sen ne yapıyorsun?” İçimde bir karmaşa vardı. Sonuçta ben de erkeğim, ilgilenilmek insanın hislerini karıştırabiliyor. Ama bu doğru muydu? Hayatımda ilk defa bu kadar büyük bir sınavla karşı karşıyaydım. Kalbim diğer birini seçmişken, şimdi bir yoldan sapacak olsam, bunun altından kalkabilir miydim?