İlk günler her şey normaldi...

Bir bahane uydurdum. “İşim çıktı, anında çıkmam gerekiyor,” dedim. Çantamı alıp evden çıktım. Nişanlıma bile haber vermeden gittim. Dışarı çıktığımda hava soğuktu ama içim daha da soğuktu.

O gece uyuyamadım. Kendi içimde defalarca tartıştım. Ahlak, sadakat, güven… Bunlar ne demekti? O evde bir daha kalamazdım. Ertesi sabah nişanlımla buluştum. Gözlerine baktım. Bir şey söyleyemeden ağlamaya başladı. “Annem acayip davranıyor, değil mi?” dedi. Şaşırdım. Her şeyi anlamıştı ama bir tek ben anlatamamıştım. Sonra omzuma dokundu, “Gitme, eş güdümlü hallederiz,” dedi.